جان باورز و روی ویلکینز (John Bowers & Roy Wilkins) هنگام خدمت سربازی در طول جنگ جهانی دوم در واحد مخابرات ارتش سلطنتی ، با یکدیگر دوست شدند. پس از جنگ در سال 1946 آنها یک فروشگاه رادیو و لوازم الکترونیک در شهر ورسینک افتتاح کردند تا به علاقه‌مندان رادیو خدمت کند. این فروشگاه علاوه بر رادیو, لوازم صوتی مانند آمپلی فایر و بلندگو و بعدها تلویزیون هم به مشتریانش ارائه میداد. آنها علاوه بر فروش آنها, محصولاتی مانند آمپلی فایر, اسپیکر و تلویزیون هم برای اجاره ارائه می کردند. زیرا در آن زمان خرید تلویزیون ها برای همه امکانپذیر نبود. آنها برای موفقیت بیشترکسب و کار خود، همچنین یک کارگاه تعمیر لوازم صوتی و تصویری را که توسط پیتر هیوارد اداره می‌شد را در پشت فروشگاه راه‌اندازی کرده و به مراکز عمومی مانند مدارس و کلیساها هم خدمات ارائه می دادند. جان باورز به دلیل نارضایتی از صدای بسیاری از بلندگوهای تجاری موجود, برخی از آنها را اصلاح نموده و به مشتیان وفادار خود می فروخت.

این خط تولید اصلاح بلندگوها در بین مشتریان منطقه شهرت پیدا کرده و بلندگوهای اصلاح شده آنها  مورد توجه مشتریان قرار گرفت. در سال 1966، یک دوشیزه ثروتمند که خواننده سابق اپرا بود، در وصیت نامه خود 10000 پوند (معادل تقریباً 200000 پوند امروزی) برای باورز باقی گذاشت تا تجارت بلندگوی خود را گسترش دهد. این بهترین فرصت در زندگی او بود و در نتیجه، باورز شغل خود را در مغازه رها کرد تا بهمراه پیتر هیوارد به طراحی بلندگو متمرکز شود. اما ویلکینز مسئولیت اداره فروشگاه را بر عهده گرفت و پسر او پل به عنوان مدیر فروش بریتانیا به به باورز در تجارت جدید ملحق شد.

در ابتدا شرکت B&W Loudspeakers Ltd  در چند گاراژ در پشت فروشگاه راه اندازی شد که شامل بخش های طراحی، تولید، تست و ارسال بود. آنها در سال 1969 خطوط تولید را به مکانی جدید در ورسینگ منتقل کردند.  Bowers & Hayward به دلیل شهرتBowers & Wilkins  و همچنین شباهت نام اختصاری B&H  به نام اختصاری شرکت دخانیات  Benson & Hedges که قبلاً از عنوان B&H استفاده می کرد، همان نام  Bowers & Wilkins را حفظ کردند.

آنها در سال 1967  اولین بلندگوی تجاری B&W را با نام P1 ارائه کردند. جعبه دور و فیلتر آن متعلق به B&W بود، اما درایورها از شرکت های  EMI و Celestion خریداری می شدند. آنها با سود حاصل از فروش P1 یک رادیومتر, ارتعاش سنج و ضبط‌کننده قلمی خریداری کردند تا بتوانند برای بلندگوهای فروخته شده خود گواهی کالیبراسیون صادر کنند.

فلسفه ی شرکت جدید برای طراحی بلندگو بسیار ساده بود – جان باورز اعتقاد داشت که

“بهترین بلندگو آن نیست که بیشترین خروجی را می دهد، بلکه بلندگویی است که کمترین ورودی را از دست بدهد.”

در سال 1968، شرکت Audioscript  در هلند بعنوان اولین توزیع کننده بین المللی انتخاب شد. بلندگوهای DM1 و DM3 مرفی شدند.

 در سال 1969, Dennis Ward مدیر فنی سابق شرکت EMI به عضویت هیات مدیره شرکت انتخاب شد.

در سال 1970، بلندگوهای P2 مجهز به ionovac-tweeter تولید شدند. همچنین از سال 1970 بلندگوی بزرگ DM70  ارائه شد که محدوده متوسط و بالای صوتی را با باس کلاسیک ترکیب کرده بود. DM70 یک محصول انقلابی بود که در محفظه خود یک درایور باس 30 سانتی متری را با یک پنل الکترواستاتیک خمیده 11 قطعه ای برای محدوده میانی و زیر ترکیب می کرد. این محصول با فاصله بهترین بلندگوی آن زمان به شمار میرفت. این بلندگو به محصول کلیدی و موفق شرکت تبدیل شد که شعار باورز «اگر بتوانید محصول بهتری بسازید، می‌توانید آن را بفروشید» را تحقق بخشید.

در سال 1972 بلندگوی DM2  معرفی گردید. این محصول دارای سه قسمت که شامل یک بلندگوی 8 اینچی صدای باس و میان رده, که در پشت آن یک جدا کننده آکوستیک و یک توییتر فوق الهاده مدل HF1300 از شرکت Celestion  بود.

این شرکت به رشد خود در سراسر جهان ادامه داده و در سال 1973، زمانی که 60 درصد تولیدات آن صادر می شد، اولین جایزه ملکه انگلستان را بعنوان صادر کننده برتر صنعتی دریافت کرد.

این شرکت در سال 1978 با افزایش ده برابری صادرات نسبت سال 1973, دومین جایزه ملکه انگلستان بعنوان صادر کننده برتر را کرد.

در سال 1979 بلندگوی 801, که سه سال طراحی و توسعه آن زمان برده بود, معرفی گردید.

در سال 2002, شرکت B&W خطوط تولید، انبار و دفتر مرکزی خود را به یک مکان جدید 7 میلیون پوندی در Bradford منتقل کرد.

در اکتبر 2020،شرکت ساند یونایتد (Sound United LLC) شرکت B&W  را خریداری کرد.

در آوریل سال 2022 هم شرکت ماسیمو(Masimo)  شرکت ساند یونایتد را خریداری شد. بنابراین B&W اکنون یکی از برندها و زیر مجموعه های شرکت ماسیمو می باشد.